OPINIE – Ik weet het nog goed: mijn eerste échte hifi-moment. Kippenvel. Open mond. Verbazing. Emotie. Gegrift in mijn geheugen. Weet u het nog?
Ik zie ze in de etalage van Hifi Studio Wilbert staan: twee prachtige Infinity Kappa 6.2’s. Flinke jongens in prachtig hout. De staat was goed en prijs… nét te betalen als student met drie bijbaantjes. Ik moest en zal daar naar gaan luisteren… ik heb al bijna besloten dat ik ze ga kopen. Slechte zaak: maar zo zit het nu eenmaal.
Drempel
Ik was wel eerder bij Hifi Studio Wilbert geweest. De apparatuur achter de grote, glazen ruit fascineerde mij. Grote versterkers met gigantische koelblokken. Sexy afgewerkte kabetjes met glimmende pluggen (die had ik van mijn leven nog niet gezien) en dus prachtige luidsprekers met strakke units en gigantische terminals om tuinslangen aan te koppelen. (Wat waren die kastjes toch in de MIT-kabels?). Kortom: ik moest wel naar binnen, want wat is er nog meer te zien ín de winkel? Vast nog meer ‘snoepjes’! En zo besmette Wilbert in Utrecht mij binnen een kwartier met het hifivirus. De drempel was in mijn geval niet zo heel hoog…
Sjouwen
Maar goed: ik kom dus voor de Infinity Kappa’s. Als klein jongetje van 20 jaar stap ik naar binnen. Of ik even naar de Kappa’s in de etalage mag luisteren. Dat blijkt geen enkel probleem; binnen twee minuten sjouw ik – ik help graag even mee – samen met een werknemer de twee grote, Amerikaanse luidsprekers naar de eerste etage. Daar koppelt hij ze aan (als ik het me goed herinner) Densen-set.
Spanning, kriebels, enthousiasme… ik kan niet wachten op de eerste noten. Ik ga rustig zitten in de stoel die op een metertje of drie, precies gecentreerd, van de Kappa’s staat. De cd van Seal gaat de lade van de Densen in. Play…. skip naar nummer 3… volume iets hoger… kippenvel! Wat een kracht. Wat een mooi, diep laag. Wat een beeldvorming! Wow… En dat al binnen 15 seconden.
Nooit vergeten
Dit is een moment dat ik nooit ben vergeten. De eerste échte hifi-ervaring. Alles klopte voor mij op dat moment. Het diepe laag, het open hoog en het mooie heldere middengebied. Om over de beeldvorming maar te zwijgen: groots en diep. Ik was niets gewend. En natuurlijk is die set niet perfect. Als ik er nu naar zou luisteren zou ik ongetwijfeld fouten horen. En dat is in zekere zin wel jammer… misschien ben ik verpest. Te kritisch. Te ‘blasé’. Té hifi…. En dat kan een stuk van het enthousiasme drukken. Iets dat bij ‘beginners’ nog in volle mate aanwezig is. Ik zie het regelmatig op beurzen. Ik wil dat eigenlijk weer terug. Een set die me écht blij maakt. Die me verrast met vernieuwing en ongekende inzichten en muzikaliteit. Het komt wel. Daar ben ik van overtuigd.
Weet u uw eerste ervaring nog? Laat het ons weten!
Is het kip of ei. Hifi-beleving of muziekpassie? Ergens is er de vonk en sta je in lichtelaaie.. Een werkelijk uitslaande brand. welke kant gaat het dan op. Naar de weergave van de muziek of de muziek zelf. Vaak de combinatie. Dit is een verhaaltje van de andere kant. De muziekpassie zonder al te veel Hifi-trills… Een klein kamertje. Opklapbed en tafel om huiswerk te maken. Veel ruimte meer was er niet. Een scheet zat klem in de ruimte hoorde je pas wanneer je de deur na lange tijd opende. Een grote buizenradio en daarvoor een cassetterecorder van mijn vader. Philips, dat wel. De opnametoetsen altijd ingedrukt en de pauzetoets. Er kon op de radio iets voorbij komen dat je moest vastleggen. De volgende dag op middelbare school met mijn vriend uitwisselen. Zo kwam je aan je muziek. Aan je favorieten. Sparen en dan eindelijk die LP. Ik klapte mijn felrode plastic pick up open na de schuif opzij geschoven te hebben. aan de ene kant het boxje, dat je met de deksel rechtop zette. Aan de andere kant de draaitafel. Het was genoeg want de muziek was waar het om ging. En eigenlijk nog steeds. Mijn puberale energie en agressie kon ik kwijt in een geweldige band The Who. Je eerste liefde blijf je trouw dus zal ik er ook weer zijn als ze 5 juli in de Ziggodome spelen. Hifi? Nee het is voor mij de muziek! En voor jullie?