Na ongeveer drie weken zonder hifi te hebben geleefd op de diverse snelwegen en in de bergen (of heuvels) van Kroatië, ben ik weer terug bij mijn geliefde sets. En wat een verademing om weer op Play te drukken!
We zijn verwend. Onze oren zijn verpest. Gewend aan hoge resolutie audio. (En onze ogen aan hoge resolutie tv). Na drie weken autoradio en veel stilte (ook lekker trouwens) kan ik weer met ‘nieuwe oren’ naar mijn twee systemen luisteren. En wat direct opvalt is de openheid, helderheid en detail. Iets wat ik na veel luisteren eigenlijk gewoon ben geworden.
Blasé?
Mag ik het blasé noemen? Eigenlijk wel. Al gaat dat wellicht wat ver. Want je kan het ook zien als ervaring. Maar even voor dit opiniestuk pakken we de invalshoek van blasé.
Het is namelijk best fascinerend om na drie weken weer te gaan zitten voor je eigen systeem en verbaasd te worden door de kwaliteit. Als je tijden naar ‘bagger’ hebt geluisterd en in stilte boeken hebt kunnen lezen, zijn je oren het niet meer gewend en zijn je hersenen gewoonweg vergeten hoe hifi klinkt. ‘Hell’… na een tijdje vond ik de autoradio van mijn stationbak zelfs prima klinken… OK hij is niet slecht, maar detail, verfijning en imaging? Nee… dat biedt het echt niet. Pak maar eens voor de grap Mumford and Sons en draai die op een autoradio en daarna op een degelijk hifisysteem en u weet wat ik bedoel… U zult zeker 1/3 niet horen in de auto.
Maar betekent dat nu dat we na een tijdje blasé worden? Wat is eigenlijk de standaard in de huidige markt? Wat mogen we als ‘de basis van hifi’ bestempelen? Is het een prijsklasse? Is een kwaliteit die we mogen eisen bij een bepaalde prijs? Wat is goed? Wat is gewoon? Wat is excellent?
Het zijn lastige vragen. Het is deels wat je gewend bent. En na drie weken ben je even niets meer gewend. En dan is al heel snel iets goed… ook wel eens fijn ben ik achter!
