Pinkpop 2014 beloofde met de komst van The Rolling Stones op voorhand al een legendarische editie te worden. Maar ook ijzersterke namen als Metallica, Ed Kowalczyk, Joe Bonamassa, John Mayer, Editors en Robbert Plant zorgden het hele weekend voor voldoende muzikaal vertier. Alpha Audio was erbij en doorstond op maandag het noodweer.
Zaterdag 7 juni 2014
De zaterdag kon met de komst van The Rolling Stones natuurlijk al niet meer stuk. Toch was er overdags ook genoeg te doen. Zo kwamen we binnen bij Ed Kowalczyk die samen met het Noordpool Orkest het hitalbum Throwing Copper integraal uitvoerde. Een verrassing was dat de charismatische zanger Overcome aan de line-up had toegevoegd. Helaas was tijdens dit optreden het geluid niet al te best. Het geluid vervloog door een stevige wind en de muziek was door het grote aantal muzikanten op het podium wel erg bombastisch. Nadat we vlagen hebben gezien van Flogging Molly en meidenband Haim beklom rond etenstijd Joe Bonamassa het podium. De meestergitarist koos duidelijk voor zijn stevigere werk en zette een degelijke set neer. Direct daarna was het de beurt aan John Mayer. Hoewel alle hits voorbijkwamen, was het optreden niet overtuigend genoeg om aandachtig te luisteren. De meeste festivalgangers beschouwden het optreden dan ook als lekkere achtergrondmuziek om gezellig met elkaar te kletsen. Over The Rolling Stones kunnen we kort zijn. Voor een stelletje bejaarden waren die namelijk opvallend goed! Mick Jagger gebruikte het volledige podium (inclusief catwalk) om het publiek bij het optreden te betrekken. De Britten oogden fit en energiek en hielden het ruim twee uur vol waarin alle bekende hits de revue passeerden (helaas geen Paint It Black). Alleen het rauwe gitaarspel van Keith Richards was aan het begin wel even wennen, maar daar valt mee te leven aangezien het een klein wonder is dat deze man überhaupt nog op het podium staat.
Zondag 8 juni 2014
Op zondag pakten we ‘s middags nog even het laatste halfuur van Limp Bizkit mee. Deze band had de organisatie beter op het hoofdpodium kunnen programmeren, want het veld was overvol. Limp Bizkit gebruikt zijn eigen hits en nummers van anderen (Rage Against The Machine, George Michael) om het veld in beweging te krijgen en dat lukte opvallend goed. Wel rommelt de band tussen de nummers maar wat aan, waardoor er weinig tempo in de line-up zit. Vervolgens zagen we glimpen van The Kooks, Rudimental en Ed Sheeran waarbij laatstgenoemde zijn nummers tot vervelens aan toe uitrekte. Bij Editors gingen we in het voorste vak staan. Geen verkeerde keuze, want de Britse band was uitstekend in vorm. Het uur vloog werkelijk voorbij waarbij alle knallers van hun vier albums de revue passeerden. Na afloop gingen we snel door naar Robbert Plant. De voormalige zanger van Led Zeppelin blijkt het zingen niet verleerd, al was het veld slechts halfvol. Totdat de band Led Zeppelins klassieker Whole Lotta Love plotseling inzette. Vanuit alle hoeken en gaten kwamen er mensen naar het veld toegerend om dit legendarische nummer live te aanschouwen. Tot slot was het de beurt aan Arctic Monkeys om de dag af te sluiten. Wat ons betreft niet echt een lekkere afsluiter, al deed de band erg zijn best.
Maandag 9 juni
De Pinkstermaandag is een verhaal apart. Vooraf twijfelden we of we deze dag überhaupt wel naar Pinkpop moesten gaan, want er was zeer slecht weer voorspeld voor Zuid-Limburg. Toch de stoute schoenen aangetrokken en rond twee uur richting het festivalterrein getrokken. Shockrocker Rob Zombie kon ons live niet echt bekoren. Opvallend was dat de geluidstechnici een omvormer gebruikten voor de microfoon van de ‘zanger’, kennelijk om zijn muzikale beperkingen te camoufleren. Bij Stromae was het te druk, dus we doken de tent in bij Young The Giant. Daar hadden we geen spijt van! Deze radiovriendelijke band wist door zijn energie een prachtige sfeer in de halfvolle tent te creëren. Vervolgens zagen we optredens van Biffy Clyro, Jake Bugg en Avenged Sevenfold die wat ons betreft allemaal uitstekend speelden. Bij het optreden van laatstgenoemde zagen we zeer zwarte wolken achter het podium op ons afkomen. Oei, dat bleek dus code rood te zijn. We hinkten lange tijd
op twee gedachten, want we wilden dolgraag afsluiter Metallica zien. Maar om nou met hevige bliksems op een open veld te gaan zitten… Te lang getwijfeld, we hadden geen keuze meer en moesten blijven. Een paniekerige Jan Smeets kwam het podium op en vertelde dat we midden op het veld gehurkt moesten zitten. Dat hebben we uiteindelijk maar gedaan, terwijl we om ons heen voortdurend de bliksem zagen inslaan. Eric Corton hield ons tijdens een zeer nat uur op de hoogte van het weer. Het vak voor het podium werd tegen wil en dank ontruimd, omdat de crew van Metallica bang was dat de videoschermen de storm niet zouden overleven. Maar de beloning voor een uurtje lijden was groot! Metallica bekom ruim vijf kwartier te laat het podium en speelde of hun leven ervan afhing. Tweederde van alle Pinkpop-bezoekers waren inmiddels al weggevlucht, dus er was alle ruimte om de Amerikaanse metalband van dichtbij te bewonderen. Tijdens het optreden werden de videoschermen van de band gerepareerd en nadat de band klassieker One inzette, werkte alles weer naar behoren. En hoe! Met nummers als Nothing Else Matters, Enter Sandman, Seek & Destroy en Creeping Death beloonde Metallica het geduld van de natgeregende Pinkpop-bezoekers en ging het veld goed los. Kortom een weekend om nooit te vergeten!
