vrijdag, maart 29, 2024
Home Liederen van eenzaamheid en troost

Liederen van eenzaamheid en troost

0

De laatste maanden zijn veel albums uitgebracht die geschreven zijn in lockdown periode. Het zijn albums met liederen van eenzaamheid en troost. Er klinkt verlatenheid in door, maar altijd met licht aan de horizon. Muziek die een grootse schoonheid laat horen.

De lockdown periode was voor veel muzikanten zwaar. Zij moeten het hebben van de interactie met een publiek en als er geen publiek is, voor wie kan je dan spelen? Veel muzikanten zijn aan het schrijven gegaan, al was het maar om hun eigen emotie over de staat van isolatie en onzekerheid van het bestaan te kunnen verwerken.

Wij hebben allemaal in gradaties ervaren hoe het is om teruggeworpen te worden op jezelf. Een aantal muzikanten heeft me door die periode heen gesleept, waaronder Róisín Murphy, bekend van Moloko, met haar hilarische, absurde en muzikaal vrolijke ‘live @ home’ streams op YouTube.

Deze selectie van albums is allerminst hilarisch, maar het luisteren meer dan waard.

VanWyck – The Epic Tale of the Stranded Man

VanWyck is de artiestennaam van Christine Oele. Zij heeft een aantal albums uitgebracht die hoog gewaardeerd worden, maar haar naam is nog niet wijd bekend. Met ‘The Epic Tale of the Stranded Man’ brengt ze ons een verhaal over een gewonde man die aangespoeld is op een eiland en een vrouw die de man onderdak biedt. Hij wordt geplaagd door flarden van een boos verleden, zij probeert hem op te beuren met vreemde verhalen van het eiland.

De songs zijn wisselend vanuit het perspectief van de man of van de vrouw verteld. We komen er nooit achter of zijn herinneringen waar zijn. Het eiland is symbool voor de isolatie, de man representeert onze angst, onze ontheemding en de vrouw biedt troost en hoop. Als je vervolgens de verfijnde arrangementen van de bijna kale begeleiding hoort en de intieme opname, dan kan je niet anders dan je bij de eerste noten overgeven aan de verhalenwereld die VanWyck ons voorspiegelt.

Het laatste nummer ‘My Baby Rides a Dark Horse’ is van een onbeschrijfelijke schoonheid. Het nummer laat het einde open, de tekst is tegelijkertijd hoopvol en escapistisch. Het album voelt als een catharsis van een donkere periode door te vluchten in een eigen universum. Een universum waarin het lijkt alsof Christine Oele met jou, en jou alleen, een connectie legt. Alsof ze haar gevoel deelt met een publiek zonder aanwezig te zijn.

David Gray – Skellig

David Gray brak door met het album ‘White Ladder’, op het moment dat hij bijna had opgegeven om als muzikant zijn brood te verdienen. Sindsdien heeft hij veel albums uitgebracht en vele festivals plat gespeeld. Zijn songs werden met ieder album groter van opzet.

Met ‘Skellig‘ keert hij terug naar klein en intiem. Skellig Michael is een rotsig eiland voor de kust van zuidwest Ierland, geteisterd door de ruige zeeën en winden. In de 6de eeuw hebben zich hier monniken gevestigd die een zeer sober leven leiden op deze van God en mensen verlaten rots in de Atlantische Oceaan. Een hard bestaan dat hen dichter bij hun geloof moest brengen. U raadt het al, een plek van eenzaamheid, maar ook van afhankelijk zijn van de mensen om je heen.

David Gray heeft dit gegeven gebruikt als drager van intieme songs die met vooral akoestische instrumenten en stemmen een zeer sfeervol beeld oproepen. Het kost je geen enkele moeite om voor te stellen dat je op een kale rots in de wijde oceaan staat, terwijl de teksten verlatenheid en isolatie overbrengen. En toch klinken alle nummers positief, de wind waait door je haren, je leeft! Typerend voor het werk van Gray is het nummer ‘Accumulates’. Gebaseerd op een akkoord dat maar niet wil oplossen, terwijl de muziek onmiddellijk naar de hemel reikt. Grays heldere en krachtige stem stijgt boven de muziek uit.

Een album dat niet alleen uitnodigt om vaak te luisteren, maar ook om in de brede catalogus van het werk van David Gray te duiken.

Jessie Buckley & Bernard Butler – For All Our Days That Tear The Heart

Wat gebeurt er als een Ierse steractrice en een gitarist uit een Ierse familie, die onderdeel was van de band Suede, aan elkaar voorgesteld worden en ze besluiten samen een album te schrijven? Mensen die een liefde delen voor de zuidwestelijke punt van Ierland en het eiland ‘Valentia’ dat daar ligt? Begint u een rode draad te ontwaren?

Luister naar de titel track en u hoort hoe Jessie Buckley van zacht en doordringend zingen langzaam opbouwt en uithaalt met haar stralende, volle stemgeluid. En als u goed luistert hoort u hoe nauwkeurig Bernard Butler zijn spaarzame noten plaatst.

Veel teksten gaan over verlatenheid en het verlies van het vermogen om je tot een ander te verhouden, maar in de songs wordt vooral vooruitgekeken naar betere tijden die gaan komen. De hoop wint altijd.

Er spelen veel muzikanten mee op dit album, het is zeker niet een gitaar en stem kampvuur album. De songs zijn divers, de inzet van instrumenten is afgestemd op iedere song. Je hoort dat er is nagedacht hoe de diepgang in de tekst het best middels de muziek over het voetlicht komt, muziek en tekst versterken elkaar. Nu is dat van de meeste muzikanten de intentie, maar dit album slaagt daar met vlag en wimpel voor.

Het stemgeluid van Buckley vraagt de aandacht, maar om haar stem heen is de muziek gedrapeerd als een fluwelen laken door Butler, die ook de productie voor zijn rekening neemt. Het album is bedachtzaam gemastered, het klinkt geweldig. Dit is een album waar de repeat knop op uw streamer van pas komt. Indeed, for all our days that tear the heart.