Home Music Hall A50.2

Music Hall A50.2

0

Music Hall Audio is niet echt bekend in Nederland. En de geschiedenis van het merk is ook niet kristalhelder. Na wat onderzoek, zijn we er achter gekomen dat er een Amerikaanse importeur van talloze merken, waaronder Epos, Creek en Shanling, achter zit. Echter, Roy Hall?s hart ligt bij zijn eigen merk: Music Hall.

Music Hall maakt gebruik van een grote dikke frontplaat en een beetje een vreemd, rond display. Daar moet je wel echt van houden.

Roy Hall laat zijn versterkers, cd-spelers, tuners en all-in-one maken bij een fabriek in China. U leest het goed: China. Nu moet u niet meteen wegklikken en denken: dit is troep, want vandaag de dag zijn er ontelbaar veel bedrijven overgestapt op productie in China, vanwege de veel lagere kosten. En in dit geval kan het nog best eens een succesverhaal zijn, want volgens Hall is het bedrijf klein begonnen, maar door de productie van hifi uitgegroeid tot één van de beste elektronicafabrieken van Zuid-China.

High-end on a budget
Het doel van Hall is, zoals bij nagenoeg elk middensegment merk, degelijke hifi te leveren voor een gunstige prijs. Maar laten we eerlijk zijn: er zijn maar bar weinig merken die zich echt weten te onderscheiden in het middensegment. De gevestigde orde, we noemen een Marantz, Van Medevoort, Primare, Arcam of bijvoorbeeld Rotel, weet daar voor scherpe prijzen nette producten neer te zetten. We zijn benieuwd naar hoe Music Hall zich staande weet te houden in dit killing-segment!

De specificaties van de Music Hall zijn netjes: voor 1200 euro krijgt u 90 watt per kanaal, vier inputs, een tapeloop, phono-ingang, iPod ingang op het front, hoofdtelefoonuitgang en natuurlijk een pre-out om een eindversterker aan te sturen. Music Hall noemt apart de grote ringkernvoeding. Een belangrijk onderdeel van een versteker, aangezien die zorgt voor een stabiele aansturing van de luidsprekers.

De hardware
Een blik in het binnenste van de Music Hall A50.2 leert dat ze het inderdaad als een serieus punt hebben opgenomen. De ringkern

Prominent in de behuizing de grote ringkerntrafo: zo zien we het graag! Verder zien we een filteringgedeelte voor de trafo en vier groter buffer-elco’s van elk 12.000 uF voor het versterkergedeelte.

transformator neemt een prominente plek in binnen de layout. Mede door de trafo, voelt de versterker lekker zwaar aan. Hoeveel VA de transformator is, geeft Music Hall (helaas) niet op. Voordat de energie de trafo  ingaat, filtert Music Hall de energie. Vier elco?s met een capaciteit van 12.000 uF bufferen energie voor de versterkingstransistors. Dat moet voldoende zijn voor een energieke weergave zonder controleproblemen.

Voor de voortrap gebruikt Music Hall een tweetal Sanyo LC75342-chips voor volume- en toonregeling. Ook zien we een Burr Brown OPA2134 op-amp in de signaalweg. Niet de minste chip, maar het kan mooier. Discreet bijvoorbeeld. Echter, het totaalplaatje oogt prima. Tevens willen we graag vermelden dat de A50.2 keurig in elkaar is gezet. Geen overbodig lijmgebruik of loss prints. We zien ook dat Music Hall gebruik maakt van dikke kabels bij binnenkomst en van de ringkernvoeding naar de print. Helaas is dit minder netjes gedaan: de kabels hadden korter gekund en we hadden graag wat afscherming gezien.

De behuizing
Het front van de A50.2 is behoorlijk dik. Dat ziet er natuurlijk appetijtelijk uit. Helaas is het niet heel verfijnd ingedeeld. Allereerst is het geheel niet symmetrisch, wat vrij gemakkelijk had gekund en wat naar ons idee netter had geoogd. Ten tweede vinden we het display niet heel goed gelukt. Toegegeven dit is een kwestie van smaak, maar het is naar ons idee iets te ?Aziatisch?, al zullen sommigen zeggen dat het lijkt op Chord en dat het eens iets anders is dan een rechthoekig ruitje. En daar hebben die mensen dan ook wel weer gelijk in.

Genoeg ingangen achterop. We zien zelfs een phono-trap op de A50.2!

De knoppen draaien licht en voelen solide aan. We hadden wel een beetje moeite met de draaiknop voor bronkeuze. Deze is iets te gevoelig afgesteld en geeft geen duidelijk voelbare ?klik?, waardoor we nog weleens langs de juiste bron schieten. Het is gewenning en de nette afstandsbediening biedt hier ook een uitkomst.

Het karakter
Na een warmdraai- en inspeelsessie van een dag of twee gaan we er eens goed voor zitten. We sluiten de Music Hall A50.2 via Van Medevoort sc-qr luidsprekerkabel aan op een set Lentus Audio Duo luidsprekers. Als bron gebruiken we zowel de cd 25.2 van Music Hall (die gaan we ook nog bespreken in een apart artikel) als het Teac vrds-10 / vM da333 duo (Tentlabs Tentlink gemodificeerd). We gebruiken een Art Speak Silver 2-interlink tussen bron en de A50.2.

Direct valt op dat de A50.2 geen Amerikaans karakter heeft. Met Amerikaans bedoel ik: robuust, ietwat warm en vooral heel groots. De A50.2 is zonder meer wat frisjes afgestemd en komt een beetje verlegen over in het laag en midden laag. Wel horen we bijzonder veel detail. Galm

Het ziet er allemaal keurig uit van binnen. Geen overtollig lijmgebruik of slecht soldeerwerk. Wel hadden de Chinezen hier en daar wat beter losse bedrading kunnen afschermen.

klinkt goed na en finesse in vocalen en aanslag op bijvoorbeeld een gitaar, piano of harp is goed te volgen. Het doet wat dat betreft een beetje aan Micromega denken. Dat is ook zo?n lichtvoetige en detailrijke versterker. De Micromega is echter wat milder in het midden en hoog dan de Music Hall. Die heeft nog weleens de neiging om high-hats wat fel ten gehore te brengen. En de Lentus Audio Duo?s zijn niet heel vergevingsgezind op dat gebied!

We horen bij Massive Attack?s nieuwe cd, Heligoland, duidelijk meer s-klanken bij ons favoriete nummer: Paradise Circus. Ook bij Portisheads Third is het prominente midden- en hooggebied hoorbaar. Het nummer The Rip is zeker niet vervelend, maar je moet houden van het wat frissige karakter.

Nu spelen wij standaard met de Lentus Audio Duo die voorzien is van een bandtweeter. Deze camoufleert niets en presenteert anders dan een ?normale? tweeter. We kunnen ons dus voorstellen dat de A50.2 prima combineert met een wat warmer getinte luidspreker als een B&W 700-serie, een Quad of Diapason.

Prima plaatje
Wat de A50.2 overigens prima doet, is een scherp en levendig plaatje schetsen. We krijgen prima inzicht in de diepte en breedte en vocalen staan hartstikke stabiel tussen de Duo?s. Ook vinden we dat ? gezien de prijsklasse ? de Music Hall goed scoort wat betreft dynamiek.

Ziet er toch altijd indrukwekkend uit, zo’n rijtje elco’s!

Harde klappen op een dumstel komen keurig over, maar ook de kleinere volumewisselingen mist de A50.2 niet. En dat draagt bij aan een betrokkenheid in de muziek die maar weinig versterkers in deze prijsklasse écht weten te realiseren.

Conclusie
De Music Hall A50.2 is naar ons idee zeker geen allemansvriendje. De versterker is licht fris afgestemd en laat veel detail horen. Daardoor is de match met de luidspreker erg kritisch. Een elektrostaat of een luidspreker met een bandtweeter raden we niet aan: dan wordt het luisteren simpelweg te vermoeiend. Wel kan de combinatie met een wat warmer getinte of meer vergevingsgezinde luidspreker erg mooi zijn, want dynamisch gezien presteert de versterker keurig! En het schotelt ook nog een net stereobeeld voor.