Inleiding
Inhoud
Van de rand van ons zonnestelsel naar het centrum van onze aarde. Twee muzikale reizen die ons brengen op plekken waar we anders niet zullen komen.
Mijn lievelingsboek was een groot dik boek over de ruimtevaart. Ik was 7 of 8 jaar oud toen ik het kreeg. Het favoriete hoofdstuk ging over de Voyager reizen, de satellieten die naar het verre uiteinde van ons zonnestelsel werden gestuurd om de planeten van dichtbij te onderzoeken. Als ik door het dakraam van mijn slaapkamer naar de hemel staarde dan probeerde ik me voor te stellen hoe ver de Voyagers nu waren.
Op 25 augustus 2012 verliet Voyager I de heliopauze, het uiterste gebied waar onze zon nog invloed heeft en betrad de interstellaire ruimte. Het eerste door de mens gemaakte voorwerp buiten ons zonnestelsel. Dat historische moment speelt een rol in de albums die ik met grote liefde onder de aandacht wil brengen.
Het begon met opnames die ik kreeg van ‘Obscure Atlas SG-3’, zonder enige informatie, alleen de muziek. Muziek die als een bom insloeg bij de eerste beluistering en die mij gelijk deed denken aan een ander album dat in 2020 op de repeat heeft gestaan.
Anne Müller – Heliopause
De Berlijnse celliste Anne Müller heeft de muziek op Heliopause zelf geschreven, gespeeld en opgenomen. De parallel met de Voyager missie is dat zij zelf de bekende atmosfeer van spelen in klassieke ensembles heeft achtergelaten en dat zij onbekend terrein betreedt.
Ze gebruikt de cello, haar stem, een oude piano en elektronische feedbackloops met haar eigen spel op de cello om muziek te maken die zich niet direct laat benoemen. Het is hedendaagse muziek, grijpt terug op oude klassieke tradities, flirt met minimal music, is filmisch, maar kan net zo goed chill-out muziek zijn. Het is muziek die sterk een gevoel op roept bij de luisteraar. Heliopause is een heel persoonlijke reis van een muzikante die alle verwachtingen die horen bij het beroep van klassiek celliste loslaat. Anne Müller nodigt ons uit om mee te gaan op die reis.
Luisteren naar het album is een reis naar buiten toe. Je drijft steeds verder en verder weg op de klanken van de cello. Waar de openingstrack ‘Being Anne’ je nog het gevoel geeft dat er zwaartekracht is die aan je trekt, laten de klanken van het laatste nummer ‘Heliopause’ je helemaal los, het grote niets in.
Is Heliopause uniek of vernieuwend? Dat niet denk ik, maar het is wel muziek waar ‘soul’ in zit, terwijl het je letterlijk het gevoel geeft dat je zweeft. Het zijn niet zomaar fijne klanken, er spreekt een gevoel van urgentie uit die maakt dat je nog een keer wilt luisteren.
“Heliopause” – Anne Müller, Erased Tapes ERATP128, 2019
