Inleiding
Inhoud
Het Britse Pure Reason Revolution is met “The Dark Third” in 2006 verantwoordelijk voor een kleine revolutie in de progwereld. Op het album brengt de band namelijk klassieke progressieve rock samen met moderne invloeden uit elektronica en dance. Na de twee albums “Amor Vincit Omnia” (2009) en “Hammer And Anvil” (2010) is de rek eruit en één jaar later valt het collectief uiteen. Op 22 juni 2019 maakt de band echter tijdens het Midsummer Prog Festival in Valkenburg onverwachts een comeback en deze resulteert in het eerste album in tien jaar, “Eupnea”.
Eupnoe is de medische term voor een rustige, normale ademhaling. Met een dergelijke albumtitel is het derhalve verleidelijk om te spreken van een lange adempauze vanwege de tien jaar tussen het derde en vierde album. De opmerkelijke titel is echter om een andere reden gekozen. Het nieuwe album beschrijft namelijk de emoties en gevoelens van een vader wanneer hij op de intensive care zijn twee maanden te vroeg geboren dochter voor haar leven ziet vechten.
Ofschoon de band met elk album meer en meer de elektronische kant op gaat, markeert “Eupnea” een terugkeer naar een wat meer rockgeluid van het eerste album. Dat wil overigens beslist niet zeggen dat de invloeden uit elektronica en dance verdwenen zijn. De balans helt op deze plaat echter aanmerkelijk minder die kant op. Of dat een goede zaak is, laat ik graag aan de luisteraar over.
Volwassen
Doordat de voor Pure Reason Revolution kenmerkende krachtmeting tussen (progressieve) rock enerzijds en elektronische muziek anderzijds op dit album aanzienlijk minder onstuimig is, klinkt de band aanmerkelijk meer volwassen. Het speelse, haast recalcitrante geluid van het debuutalbum is ingewisseld voor een meer bedachtzame benadering. De muziek klinkt nog altijd vertrouwd, maar dit keer minder intens. Terwijl “The Dark Third” ons een even opwindende als enerverende mengelmoes van Muse, Pink Floyd, Porcupine Tree en The Prodigy voorschotelt, klinkt “Eupnea” meer als een samensmelting van de eerste drie bands met Depeche Mode.
Het ontbreken van het opzwepende, vaak springerige karakter van de eerdere albums, kan wellicht worden toegeschreven aan de tien jaar durende afwezigheid tussen het derde en vierde album. Ik denk echter dat het verontrustende thema van de plaat een significante rol heeft gespeeld. Met een dergelijk zwaarmoedig onderwerp is het immers niet meer dan logisch dat de band zich niet wil laten verleiden door overdreven bombast en andere frivoliteiten.
