Wat meer over de sound

We hebben ruim anderhalve week gespeeld met deze combinatie. En daarbij zijn zowel diverse soorten muziek als meerdere redacteuren over de vloer geweest. Met name Harro Tillema heeft er aardig wat tijd doorgebracht vanwege de review van de Bryston. We waren het roerend eens over de balans in dit systeem. En de muzikaliteit waarmee het speelt. Elk genre wordt gerespecteerd: van vocal tot elektronisch tot house tot country, jazz, blues… u vat hem wel.

Waar redacteur in kwestie echt kippenvel van heeft gekregen, is het album Amelie. Met name nummer vier op het album raakte de gevoelige snaar. De AVM’s – hoe groot en bruut ze ook ogen – zetten met ongekend veel finesse dit nummer neer. Absolute controle over de dynamiek – micro en macro – geeft zoveel betrokkenheid. Daarnaast horen we met het grootste gemak de aanslag, het pedaalwerk, nagalm, harmonischen… simpelweg: wow. Wat een niveau.

Schakelen we over naar Radiohead, A moon shaped Pool, dan transformeert alles mee. De klaagzang van Thom Yorke gaat door merg en been. Zoals het hoort. Door naar house: beuken maar! 100 dB op de meter en geen krimp. Petje af. Terug naar Metropolitain: boem… ruimte. Alle effecten hebben hun eigen plek en de bas ronkt en rolt door de kamer. Maar geen gripverlies. De twee blokken blijven maar gaan. Als ze zouden kunnen zweten, zouden we nog geen druppel zien. Ondanks de warme dagen tijdens deze testperiode.

Feit is…

Dit is een set zonder voorkeur. Dit zijn apparaten die de spelende artiest de ruimte gunt die het verdient. En zo hoort het natuurlijk. En na wat plaatjes draaien en wat koppen koffie kijken we elkaar aan: ja… hier speelt simpelweg muziek. Geen set. En dikke credits naar de AVM’s voor de controle, grip en finesse. ‘Spitzenklasse!’.