Voor muziekliefhebbers was december een mooie tijd: de jaarlijstjes vlogen je om de oren. Ook bij Alpha Audio verkennen wij deze graag en stuitten hiermee op een interessant album van de Canadese singer-songwriter Henry Jamison. Zijn debuutalbum The Wilds kwam al in oktober uit, maar blijkt door de volledige Nederlandse muziekpers over het hoofd gezien. Zonde, want The Wilds is een geweldig klinkende, eigentijdse plaat vol hoogstaande folk-pop ondersteund door smaakvolle electronica. Als de sfeer van Josh Ritter, Sufjan Stevens of Damien Rice u aanspreekt, zou u zo maar eens veel luisterplezier van The Wilds kunnen hebben.
Het album opent bijna pastoraal met een stemmig koor, waarna zacht akoestisch getokkel en de warme heldere stem van Henry Jamison de aandacht opeisen. De uit Vermont afkomstige muzikant neemt alles zelf op en arrangeert en produceert ook nog eens zelf al zijn partijen. De genoemde electronica heeft vooral een ritmische rol, met loops en beats die niet geforceerd hip aandoen. Nee, ze voorzien de tracks van de juiste schwung en ook zorgen ze voor spanning en drive, zodat het album niet verzandt in anoniem kampvuur getokkel. De Canadees heeft daarmee een mooie balans gevonden tussen conventionele singer-songwriter composities en speelse, functionele arrangementen. Jamison lijkt de valkuilen van zijn laidback klinkende mid- en lowtempo tracks gelukkig maar al te goed te kennen.
Real Peach
Niet elk liedje is bij eerste beluistering even aansprekend, maar The Jacket, Through A Glass, het titelnummer en Real Peach zijn stuk voor stuk meteen toegankelijk en catchy. Real Peach is dan ook al ruim 24 miljoen (!) keer gestreamd op Spotify. Lang leve de prachtige afspeellijsten van dit streaming platform, waarin top songs van tot dan toe onbekende artiesten opduiken en er een rijk, nieuw repertoire voor de luisteraar open gaat (al eerder bespraken we de EP van Blanco White die op dezelfde manier enorme streamingaantallen scoorde).
Ode aan het delirium
Een van de thema’s op The Wilds is Henry Jamison’s strijd met alcohol, nadat zijn vriendin de drank al even heeft afgezworen. Henry Jamison zingt hierover in Sunlit Juice en weet nog niet wat hij ervan moet vinden, vertelde hij in een interview met Billboard: “Alcohol comes out both as a symbol of spontaneity and freedom-from-ego but also paradoxically as an overly sunny drink-of-denial, denying the wildness in its own way. It’s one or the other, or both, but the song doesn’t know how to answer that question, which is maybe part of why it clocks in at under three minutes.” Ook Through A Glass gaat over drank en noemt Jamison ‘een ode aan het delirium’.
Literaire familie
Henry Jamison komt uit een literaire familie en dat is aan zijn teksten te merken: veel ervan zijn abstract en poëtisch en daarmee lastig te doorgronden zonder duiding. Als twintiger zingt hij veel over het loskomen van zijn jeugd en het vinden van zijn plek in de wereld; en natuurlijk zijn er liefdesperikelen.
Al met al valt er zowel tekstueel als muzikaal veel te ontdekken op dit prachtige debuutalbum. Niet alle liedjes zijn van het niveau als de genoemde tracks, waardoor soms dan toch de gevreesde anonimiteit op de loer ligt, maar dat is slechts incidenteel. Bovendien staat er erg veel moois tegenover zodat The Wilds een absolute luistertip is als u van sfeervolle en verzorgde folk-pop houdt.
Tip: Henry Jamison komt in mei naar Nederland
Wederom dank voor de tip!
Dank voor (weer) een waardevolle tip!
Album opgepikt op Tidal en het is zonder meer de moeite waard. Opname is ook helemaal niet verkeerd!