Review: Psy’Aviah – Lightflare (2018)

In het land van onze zuiderburen wordt al decennlia lang-kwaliteitsmuziek gemaakt en deze zuider-producties leveren doorgaans prima festival en dansmateriaal op. Zo ook door de in Nederland relatief onbekende formatie Psy’Aviah. Wij ontvangen van oprichter en producer Yves Schelpe alweer het achtste studioalbum ‘Lightflare’.

Ondanks dat de formatie al een slordige vijftienjaar serieus aan de weg timmert, heeft Psy’Aviah (behalve in de dance-scene) nog geen echte doorbraak in Nederland gekend. Heeft dit te maken met het lieve en bescheiden karakter van de Belgen in het algemeen? Aan de kwaliteit van het Belgische exportproduct ligt het doorgaans niet. Denk aan Belgische toppers als Triggerfinger, Selah Sue en niet in de laatste plaats aan Hooverphonic. Muziek met de kwaliteit van het beste Belgische vocht dat hier in het Noorden al jaren rijkelijk aftrek vindt. Hoog tijd dat we in ons kleine muzieklandje eens wat meer aandacht schenken aan onze – doorgaans – in en invriendelijke buren waarmee we graag een heerlijk lokaal trippeltje wegtikken.

De eerste klanken van het album Lightflare (Alfa Matrix, AM1257CD) doen wat steviger, maar vooral niet gehaast aan. We vinden het lastig om het genre in een hokje te duwen en categoriseren het ruwweg als een industrial-rock genre met Eurodance, rap, psy-trance en dark-ambient invloeden. Het geheel is melodieus en redelijk down-tempo, zodat we ons heerlijk kunnen laten wegzinken in de donkere melodieuze klanken van dit gevarieerde album. Met gesloten ogen beleven we het album op een ‘voelbaar volume’ en wanen ons aanwezig bij een danceparty in een verlaten en vervallen fabriekshal in een post-apocalyptische wereld.

We dromen even verder weg

Schaars geklede dames in volle ‘wapenuitrusting’, niet incidenteel voorzien van bionische ledematen gaan sensueel bewegend op in de verslavende melodieen. Wij, als laatste der overgebleven mannen, mogen als toeschouwers slechts lijdzaam toezien hoe de feestende vrouwelijke massa zich zonder mannelijke inmenging tot een hoogtepunt danst voor een mentale reset en reboot, waarna ze kunnen terugkeren in de chaotische anargie die op dat moment ‘maatschappij’ wordt genoemd.

We roepen nog: Meetoo, meetoo! Maar ons klagelijke geroep heeft geen impact en blijkt voor dovemansoren. Waar we voorheen nog gemengd mochten feesten mag dit in deze vreemde en vijandige toekomstwereld niet meer. We staan letterlijk en figuurlijk aan de zijlijn; wij mogen slechts nog op afstand genieten van de ambiance van het schouwspel dat zich voor onze ogen voltrekt.

En dan wordt het plots stil. We zijn, zonder dat we er erg in hebben, al door het album heen. Het voelt als het einde van een concert waarbij de band achter in de coulissen wacht op het geven van een toegift. De omgeving is zwoel, maar die plotselinge stilte voelt zo leeg. Dus nog maar een rondje.

Gevarieerde donkere geneugten

Het album begint met het melodieuze en melancholische Lost At Sea waarbij de zang wordt verzorgt door Mari Kattman. Wij beleven deze eerste track niet alleen als een passende introductie van het album, maar het geeft ons ook gevoel van onzekerheid, chaos en uitzichtloosheid. Geen idee waar we zijn en waar we naar toe moeten. En als we er zijn, komen we op de juiste plek weer met vaste voet aan wal?

Schelpe tikt ook de huidige maatschappelijke (socialmedia) ontwikkelingen aan; The Great Disconnect, welke prachtig wordt vertolkt door Marieke Lightband; de vaste live-zangeres van Psy’Aviah. En ja, we voelen ons verbonden met de boodschap. Dergelijke ontwikkelingen brengen onze werelden immers niet dichter bij elkaar, maar juist verder van elkaar af. Gelukkig hebben we de muziek die onze werelden weer samenbrengt. De verschillende tracks, gastartiesten en muziekinvloeden wisselen elkaar in een vlot tempo af. Van lekker downtempo, dromerig en melancholisch naar opzwepende klanken, ritmes en melodieen.

Het album Lightflare onderscheidt zich door de toegepaste mixtechnieken waarbij ambiance wordt toegevoegd, maar er ook plots weer wordt uitgedraaid. De vrouwelijke zangpartijen worden afzonderlijk en meerstemmig ingezongen, waarna door de nodige effecten en mixwerk een heerlijk gelaagde en vooral geslaagde presentatie wordt neergezet.

Eindoordeel

Wij hebben het album Lightflare van Psy’Aviah ervaren als een meesterlijke productie en een aanwinst voor de dancescene. We benadrukken graag de eigenzinnigheid van de composities en de intense beleving die we tijdens het beluisteren ervaren.

Voor ons springen er toch wel een paar highlights uit. Het nummer Aftermath met Ellia Bisker geeft zo’n dosis aan ambiance en gevoel mee, dat het enerzijds een bepaald gevoel en toekomstbeeld schetst, maar waarvan we tegelijkertijd geen genoeg kunnen krijgen. We menen invloeden van de latere werken van het Zwitserse Yello te herkennen en met name de baslijnen en meerstemmige zang van Bisker geven ons, ondanks het donkere vooruitzicht van onze door Psy’Aviah geschetst beeld van de toekomst, een warm gevoel van binnen.

Reboot Reset Relay met Fallon Nieves heeft tijdens onze eerste luistersessies niet direct datgene waarvoor we het album een tweede of derde maal zouden opzetten. De monotone zang en symplistische songtekst werkt in de eerste instantie namelijk op onze verveling. Maar dan gebeurt er iets onverwachts; dit nummer blijft in onze gedachten kleven. Het geeft het geheel ineens inhoud. We voelen ons juist door dit nummer getransformeerd naar een vreemde postapocalyptische toekomst. We denken aan werelden waar multinationals als Skynet en de Tyrell Corporation de dienst uitmaken. En plots kruipt deze track, en hiermee het gehele album van Psy’Aviah, onder onze huid.

In het nummer Ghost met David Chamberlin menen we invloeden van het Schotse The Shamen terug te horen. De melodielijnen en verschillende partijen verlopen niet zoals we dit tijdens een eerste kennismaking zouden verwachten. Juist deze niet allerdaagse (en niet commercieel uitgemolken) melodieen geven dit nummer net even datgene waardoor het voor ons juist ‘een lightflare’ wordt op dit album. Lonely Soul met Phoebe Stone en het zalige Plan B met Kyoko Baertsoen (voormalig live zangeres van Hooverphonic) hebben juist wel weer voorspelbare en pakkende melodieen met terugkerende, opbeurende en meerstemmig ingezongen refreinen. Heerlijk.

We ervaren het album Lightflare als een verrassend album met vele onverwachte en onvoorspelbare wendingen in zang en melodielijnen; iets waar we bij de eerste luistersessies beslist even aan moesten wennen. Ondanks de soms gewaagde composities werkt het en kruipt de muziek onder de huid. Dit album van Psy’Aviah heeft voor ons net even dat stukje aan complexiteit en gelaagdheid om te blijven prikkelen.

Conclusie

Het album Lightflare is een heerlijk album dat met sommige melodielijnen en op sommige momenten net even anders dan verwacht uit de hoek komt. Door de combatie van synthbass, mixen en masteren voert de producer ons van climax naar anticlimax. En vice-versa. Heerlijk dance-materiaal. Door de verschillende gastartiesten biedt Lightflare variatie en luchtigheid, wat dit album interessant maakt en dit bovendien ook houdt.

De composities van Schelpe vlechten alle verschillende invloeden en gastartiesten op een geraffineerde wijze samen en het geheel voelt als een muzikale ervaring met coherentie, diepte en een afwisseling zonder dat het als geheel massief of zelfs deprimerend donker wordt; het geheel wordt een verhaal met pieken en dalen. Een meesterlijke prestatie. Albums als deze ontvangen we graag vaker. Voor de liefhebber. De officiële releasedatum van het album is 9 februari. Dus in de agenda zetten en de slaapzakken alvast klaarleggen.

Meer informatie: www.psyaviah.com

Gerelateerde artikelen

Review Acoustic Energy 520 luidsprekers – Weelderig bad van muziek

Review Art Speak SPDIF-kabel, nieuwe versie – De Oorwurm

Review EPOS IMPACT 1061 ANC