Digitaal vs analoog

We leggen een stapeltje cd’s klaar en luisteren naar een mix van techno, rock en popmuziek. Het valt meteen op dat deze Kin Play niet op veilig speelt, zeker niet via de digitale input. Het hoog is behoorlijk detailrijk en nogal pittig in onze ruimte. Stemmen klinken behoorlijk zuiver en het laag is gortdroog en strak. Hierdoor spat het plezier er van af. Vooral pop- en elektronische muziek (indien gewenst met subwoofer) klinken heerlijk via de digital input.

De grootste verrassing en nog meer plezier beleven we via de phono-input. We leggen de cd’s aan de kant en halen wat vinyl uit de kast. Lang geleden dat we nog eens een plaat opgelegd hebben en wanneer de naald in de groef valt worden we zowaar emotioneel. We hebben vijf jaar geleden onze platenspeler en een groot deel van onze vinylcollectie verkocht om helemaal opnieuw te beginnen. En hoewel die beslissing heel wat veranderingen teweeg heeft gebracht, blijft het opleggen van een plaat toch iets bijzonders.

De muziek klinkt nu helemaal anders. Voller en rijker maar minder getailleerd. Stemmen hebben wat meer vlees aan het been en instrumenten wat meer gewicht en power. Deze keer vinden we de balans erg fijn met jazz en rockmuziek. We zetten onze audiofiele hoed af en zitten op het tapijt te genieten van een heleboel platen die we al een tijdje niet meer hebben afgespeeld. We lezen de credits en checken welke instrumenten er op bepaalde nummers gebruikt worden. Zoals vroeger. We luisteren naar meerdere albums en verliezen de tijd uit het oog. Het geluid is niet zo verfijnd als pakweg onze Audiovectors maar wat geeft het als je zoveel plezier hebt.